A 4: 125

Tu mnisi, pewna osoba trwa z sercem przepełnionym przyjaznością rozciągniętą na jedną kwartę, jak i na drugą kwartę, jak i na trzecią kwartę, jak i na czwartą kwartę tak i powyżej, poniżej, dookoła i wszędzie, do wszystkich jak i do siebie; trwa on ze swym sercem pełnym, wzniosłym, niezmierzonym, w przyjazności bez wrogości czy złej woli, rozciągając to na cały świat. Odnajduje w tym zadowolenie, odnajduje to jako pożądane, widzi to jako wiodące do jego dobra, stabilnie i z determinacją przebywa w ten sposób wielokrotnie i jeżeli umiera bez utracenia tego, pojawia się wśród bogów dworu Wyższej Boskości.
A okres życia bogów dworu Wyższej Boskości to jeden eon. Zwykła osoba (która nie osiągnęła Ośmiorakiej Szlachetnej Ścieżki) pozostaje tam przez cały okres życia; ale po przeminięciu całości tego okresu życia właściwego tym bogom, opuszcza to wszystko i – zgodnie z jej przeszłymi czynami) może zejść nawet do piekła lub do zwierzęcego łona lub do królestwa duchów. Ale uczeń Tathagaty pozostaje tam (w tym niebie) przez swój okres życia i po przeminięciu całego okresu życia tych bogów, ostatecznie osiąga całkowite wygaszenie pożądania, nienawiści i złudzenia w tejże niebiańskiej egzystencji.
To jest tym co wyróżnia, co różni mądrego ucznia, który jest uszlachetniony (przez osiągnięcie szlachetnej ścieżki) od niemądrego zwykłego człowieka, mianowicie jest u niego destynacja dla ponownego pojawienia się (po śmierci, ale arahat zrealizował koniec narodzin).