Sposoby utrzymania

To zostało powiedziane przez Zrealizowanego, powiedziane przez Arahata, i tak usłyszałam: „Mnisi, to jest pogardzany sposób utrzymania, żebranie o jedzenie. W świecie, mnisi, jest to forma obelgi, powiedzieć: 'Ty żebraku! Wędrujesz dookoła z miską w ręku!' A jednak ten sposób utrzymania został podjęty przez młodych ludzi z dobrej rodziny specjalnie, celowo. Nie zostali do tego zmuszeni przez królów ani przez bandytów ani przez debet ani przez strach przed stratą innych środków utrzymania, ale z myślą: 'Jesteśmy ofiarami narodzin, starości i śmierci, żalu, płaczu, bólu, smutku i rozpaczy, przezwyciężeni przez cierpienie, dotknięci cierpieniem. Być może da się dostrzec koniec tej całej masy cierpienia!' I tak ten młody człowiek z dobrej rodziny odchodzi z domu w bezdomność, ale może być chciwy zmysłowych przyjemności, silnie namiętny, nieżyczliwy, o zdeprawowanych myślach, nieuważny, niepojmujący, nieskoncentrowany, o wędrującym umyśle i niekontrolowanych zmysłach. Tak jak żagiew ze stosu pogrzebowego, paląca się po obu końcach a na środku posmarowana ekskrementami, nie może być używana jako budulec ani we wsi ani w lesie, tak też tym przykładem mówię o tej osobie: rozminął się z uciechami gospodarza, jednak nie spełnia celów pustelnika”. To jest znaczenie tego co powiedział Zrealizowany. To w odniesieniu do tego zostało powiedziane:

Rozminął się zarówno z świeckimi przyjemnościami
I swymi pustelniczymi, również, nieszczęsny człowiek!
Zrujnował to, odrzucił
I rozpada się jak pogrzebowa żagiew.

Znacznie lepiej dla niego połknąć
Rozżarzoną żelazną kulę
Niż by ten niemoralny i niekontrolowany
Jadł wyżebrane jedzenie.

To także jest znaczeniem tego co powiedział Zrealizowany, i tak usłyszałam.

Itivuttaka 4. 91