AN X, 66

Przy pewnej okazji czcigodny Sariputta mieszkał wśród Magadhów w Nalakagamaka. Wtedy wędrowiec Samanadakani podszedł do czcigodnego Sariputty i wymienił z nim pozdrowienia. Kiedy kurtuazyjna i grzecznościowa rozmowa zostały zakończone, usiadł z boku i powiedział do czcigodnego Sariputty:

„Przyjacielu Sariputto, co jest szczęściem w tej Dhammie i Dyscyplinie? Co jest cierpieniem?”

„Brak zadowolenia, przyjacielu, jest cierpieniem w tej Dhammie i Dyscyplinie. Cieszenie się jest szczęściem. Kiedy jest brak zadowolenia, takie cierpienie może być oczekiwane. Kiedy chodzi, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy stoi, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy siedzi, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy leży, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest w wiosce, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest w lesie, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest u korzenia drzewa, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest w pustej chatce, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest na otwartej przestrzeni, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest wśród mnichów, nie znajduje w tym szczęścia ani wygody. Kiedy jest brak zadowolenie, takie cierpienie może być oczekiwane.

Kiedy jest cieszenie się, to szczęście może być oczekiwane. Kiedy chodzi, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy stoi, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy siedzi, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy leży, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest w wiosce, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest w lesie, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest u korzenia drzewa, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest w pustej chatce, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest na otwartej przestrzeni, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest wśród mnichów, znajduje w tym szczęście i wygodę. Kiedy jest cieszenie się, takie szczęście może być oczekiwane.