AN V, 43 - pragnąc szczęścia

Wtedy gospodarz Anathapindika podszedł do Zrealizowanego, złożył mu hołd i usiadł z boku. Zrealizowany rzekł do niego: „Gospodarzu, jest te pięć rzeczy co chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie. Jakie pięć? Długie życie, gospodarzu, jest chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie. Piękno jest chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie. Szczęście jest chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie. Sława jest chciana, pożądana, miła, i rzadko osiągana w świecie. Niebo jest chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie. To te pięć rzeczy, gospodarzu co chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie.

Powiadam, że te pięć rzeczy, gospodarzu, co chciane, pożądane, miłe, i rzadko osiągane w świecie, nie są do osiągnięcia za pomocą modlitw czy aspiracji. Gdyby te pięć rzeczy były do osiągnięcia za pomocą modlitw czy aspiracji, komu by tu czegoś brakowało?

Gospodarzu, szlachetny uczeń który pragnie długiego życia, nie powinien modlić się o długie życie czy rozmiłowywać się w nim czy tęsknić za nim. Szlachetny uczeń który pragnie długiego życia, powinien praktykować w sposób sprzyjający długiemu życiu. Ponieważ, gdy praktykuje w sposób sprzyjający długiemu życiu, wiedzie to do osiągnięcia długiego życia i uzyskuje on długie życie, albo boskie albo ludzkie.

Gospodarzu, szlachetny uczeń który pragnie piękna, nie powinien modlić się o piękno czy rozmiłowywać się w nim czy tęsknić za nim. Szlachetny uczeń który pragnie piękna, powinien praktykować w sposób sprzyjający pięknu. Ponieważ, gdy praktykuje w sposób sprzyjający pięknu, wiedzie to do osiągnięcia piękna i uzyskuje on długie życie, albo boskie albo ludzkie.

Gospodarzu, szlachetny uczeń który pragnie szczęścia, nie powinien modlić się o szczęście czy rozmiłowywać się w nim czy tęsknić za nim. Szlachetny uczeń który pragnie szczęścia, powinien praktykować w sposób sprzyjający szczęściu. Ponieważ, gdy praktykuje w sposób sprzyjający szczęściu, wiedzie to do osiągnięcia szczęścia i uzyskuje on szczęście, albo boskie albo ludzkie.

Gospodarzu, szlachetny uczeń który pragnie sławy, nie powinien modlić się o sławę czy rozmiłowywać się w niej czy tęsknić za nią. Szlachetny uczeń który pragnie sławy, powinien praktykować w sposób sprzyjający sławie. Ponieważ, gdy praktykuje w sposób sprzyjający sławie, wiedzie to do osiągnięcia sławy i uzyskuje on sławę, albo boską albo ludzką.

Gospodarzu, szlachetny uczeń który pragnie nieba, nie powinien modlić się o niebo czy rozmiłowywać się w nim czy tęsknić za nim. Szlachetny uczeń który pragnie nieba, powinien praktykować w sposób sprzyjający niebu. Ponieważ, gdy praktykuje w sposób sprzyjający niebu, wiedzie to do osiągnięcia nieba i uzyskuje on niebo.

Dla chcącego długiego życia, piękna, sławy,

uznania, nieba, arystokratycznych rodzin,

i wysublimowanych uciech,

następujących po sobie,

mądrzy zachwalają oddanie się

dokonywaniu czynów zasługi.

Oddana temu, mądra osoba

zabezpiecza sobie dwa rodzaje dobra:

dobro w tym życiu

i dobro w życiu przyszłym.

Przez osiągnięcie dobra, stabilny

jest nazywany mądrym.