Nie powinien wyobrażać ..

 

SN 35: 91

Mnisi, bycie pomieszanym jest chorobą, bycie pomieszanym jest nowotworem, bycie pomieszanym jest strzałą. Zatem, mnisi, Tathagata trwa niepomieszany, ze strzałą usuniętą. Zatem, mnisi, jeżeli mnich życzy sobie: „Niech trwam niepomieszany, ze strzałą usuniętą!” nie powinien wyobrażać oka, nie powinien wyobrażać w oku, nie powinien wyobrażać poza okiem, nie powinien wyobrażać: „Oko jest moje”. Nie powinien wyobrażać materii, nie powinien wyobrażać w materii, nie powinien wyobrażać poza materią, nie powinien wyobrażać: „Materia jest moja”. Nie powinien wyobrażać świadomości oka, nie powinien wyobrażać w świadomości oka, nie powinien wyobrażać poza świadomością oka, nie powinien wyobrażać: „Świadomość oka jest moja”. Nie powinien wyobrażać kontaktu oka, nie powinien wyobrażać w kontakcie oka, nie powinien wyobrażać poza kontaktem oka, nie powinien wyobrażać: „Kontakt oka jest mój”. I co do jakiegokolwiek uczucia powstałego z kontaktem oka jako warunkiem, nie powinien wyobrażać tego, nie powinien wyobrażać w tym, nie powinien wyobrażać poza tym, nie powinien wyobrażać: „To jest moje”. Gdyż cokolwiek wyobraża, mnisi, cokolwiek wyobraża w, cokolwiek wyobraża poza, cokolwiek wyobraża jako „moje” - to jest odmiennie. Świat stawszy się odmiennym, przywiązany do istnienia, szuka rozmiłowania tylko w istnieniu.

Nie powinien wyobrażać ucha, nie powinien wyobrażać w uchu, nie powinien wyobrażać poza uchem, nie powinien wyobrażać: „Ucho jest moje”. Nie powinien wyobrażać dźwięku, nie powinien wyobrażać w dźwięku, nie powinien wyobrażać poza dźwiękiem, nie powinien wyobrażać: „Dźwięk jest mój”. Nie powinien wyobrażać świadomości ucha, nie powinien wyobrażać w świadomości ucha, nie powinien wyobrażać poza świadomością ucha, nie powinien wyobrażać: „Świadomość ucha jest moja”. Nie powinien wyobrażać kontaktu ucha, nie powinien wyobrażać w kontakcie ucha, nie powinien wyobrażać poza kontaktem ucha, nie powinien wyobrażać: „Kontakt ucha jest mój”. I co do jakiegokolwiek uczucia powstałego z kontaktem ucha jako warunkiem, nie powinien wyobrażać tego, nie powinien wyobrażać w tym, nie powinien wyobrażać poza tym, nie powinien wyobrażać: „To jest moje”. Gdyż cokolwiek wyobraża, mnisi, cokolwiek wyobraża w, cokolwiek wyobraża poza, cokolwiek wyobraża jako „moje” - to jest odmiennie. Świat stawszy się odmiennym, przywiązany do istnienia, szuka rozmiłowania tylko w istnieniu.

Nie powinien wyobrażać nosa, nie powinien wyobrażać w nosie, nie powinien wyobrażać poza nosem, nie powinien wyobrażać: „Nos jest mój”. Nie powinien wyobrażać zapachu, nie powinien wyobrażać w zapachu, nie powinien wyobrażać poza zapachem, nie powinien wyobrażać: „Zapach jest mój”. Nie powinien wyobrażać świadomości nosa, nie powinien wyobrażać w świadomości nosa, nie powinien wyobrażać poza świadomością nosa, nie powinien wyobrażać: „Świadomość nosa jest moja”. Nie powinien wyobrażać kontaktu nosa, nie powinien wyobrażać w kontakcie nosa, nie powinien wyobrażać poza kontaktem nosa, nie powinien wyobrażać: „Kontakt nosa jest mój”. I co do jakiegokolwiek uczucia powstałego z kontaktem nosa jako warunkiem, nie powinien wyobrażać tego, nie powinien wyobrażać w tym, nie powinien wyobrażać poza tym, nie powinien wyobrażać: „To jest moje”. Gdyż cokolwiek wyobraża, mnisi, cokolwiek wyobraża w, cokolwiek wyobraża poza, cokolwiek wyobraża jako „moje” - to jest odmiennie. Świat stawszy się odmiennym, przywiązany do istnienia, szuka rozmiłowania tylko w istnieniu.

Nie powinien wyobrażać języka, nie powinien wyobrażać w języku, nie powinien wyobrażać poza językiem, nie powinien wyobrażać: „Język jest mój”. Nie powinien wyobrażać smaku, nie powinien wyobrażać w smaku, nie powinien wyobrażać poza smakiem, nie powinien wyobrażać: „Smak jest mój”. Nie powinien wyobrażać świadomości języka, nie powinien wyobrażać w świadomości języka, nie powinien wyobrażać poza świadomością języka, nie powinien wyobrażać: „Świadomość języka jest moja”. Nie powinien wyobrażać kontaktu języka, nie powinien wyobrażać w kontakcie języka, nie powinien wyobrażać poza kontaktem języka, nie powinien wyobrażać: „Kontakt języka jest mój”. I co do jakiegokolwiek uczucia powstałego z kontaktem języka jako warunkiem, nie powinien wyobrażać tego, nie powinien wyobrażać w tym, nie powinien wyobrażać poza tym, nie powinien wyobrażać: „To jest moje”. Gdyż cokolwiek wyobraża, mnisi, cokolwiek wyobraża w, cokolwiek wyobraża poza, cokolwiek wyobraża jako „moje” - to jest odmiennie. Świat stawszy się odmiennym, przywiązany do istnienia, szuka rozmiłowania tylko w istnieniu.

Nie powinien wyobrażać ciała, nie powinien wyobrażać w ciele, nie powinien wyobrażać poza ciałem, nie powinien wyobrażać: „Ciało jest moje”. Nie powinien wyobrażać dotyku, nie powinien wyobrażać w dotyku, nie powinien wyobrażać poza dotykiem, nie powinien wyobrażać: „Dotyk jest mój”. Nie powinien wyobrażać świadomości ciała, nie powinien wyobrażać w świadomości ciała, nie powinien wyobrażać poza świadomością ciała, nie powinien wyobrażać: „Świadomość ciała jest moja”. Nie powinien wyobrażać kontaktu ciała, nie powinien wyobrażać w kontakcie ciała, nie powinien wyobrażać poza kontaktem ciała, nie powinien wyobrażać: „Kontakt ciała jest mój”. I co do jakiegokolwiek uczucia powstałego z kontaktem ciała jako warunkiem, nie powinien wyobrażać tego, nie powinien wyobrażać w tym, nie powinien wyobrażać poza tym, nie powinien wyobrażać: „To jest moje”. Gdyż cokolwiek wyobraża, mnisi, cokolwiek wyobraża w, cokolwiek wyobraża poza, cokolwiek wyobraża jako „moje” - to jest odmiennie. Świat stawszy się odmiennym, przywiązany do istnienia, szuka rozmiłowania tylko w istnieniu.

Nie powinien wyobrażać umysłu, nie powinien wyobrażać w umyśle, nie powinien wyobrażać poza umysłem, nie powinien wyobrażać: „Umysł jest mój”. Nie powinien wyobrażać idei, nie powinien wyobrażać w idei, nie powinien wyobrażać poza ideą, nie powinien wyobrażać: „Idea jest moja”. Nie powinien wyobrażać świadomości umysłu, nie powinien wyobrażać w świadomości umysłu, nie powinien wyobrażać poza świadomością umysłu, nie powinien wyobrażać: „Świadomość umysłu jest moja”. Nie powinien wyobrażać kontaktu umysłu, nie powinien wyobrażać w kontakcie umysłu, nie powinien wyobrażać poza kontaktem umysłu, nie powinien wyobrażać: „Kontakt umysłu jest mój”. I co do jakiegokolwiek uczucia powstałego z kontaktem umysłu jako warunkiem, nie powinien wyobrażać tego, nie powinien wyobrażać w tym, nie powinien wyobrażać poza tym, nie powinien wyobrażać: „To jest moje”. Gdyż cokolwiek wyobraża, mnisi, cokolwiek wyobraża w, cokolwiek wyobraża poza, cokolwiek wyobraża jako „moje” - to jest odmiennie. Świat stawszy się odmiennym, przywiązany do istnienia, szuka rozmiłowania tylko w istnieniu.

Cokolwiek, mnisi, jest obszarem agregatów, elementów, i baz zmysłowych, nie wyobraża tego, nie wyobraża w tym, nie wyobraża poza tym, nie wyobraża tego: „To jest moje”.

I skoro nie wyobraża niczego w ten sposób, nie trzyma się niczego w świecie. Nie utrzymując, nie jest zaniepokojony. Będąc niezaniepokojonym, sam zrealizuje wygaszenie. Rozumie: „Narodziny zniszczone, święte życie przeżyte, co trzeba było wykonać, zostało wykonane, nigdy więcej tego stanu istnienia.