AN III, 52

Wtedy dwóch braminów, którzy byli starzy, wiekowi, obciążeni latami, zaawansowani w życiu, doszli do ostatniego etapu, mający sto dwadzieścia lat, podeszli do Zrealizowanego i wymienili z nim pozdrowienia. Kiedy kurtuazyjna i grzecznościowa wymiana rozmowa została zakończona, usiedli z boku i powiedzieli do Zrealizowanego:

„Jesteśmy braminami, mistrzu Gotama, starymi, wiekowymi, obciążeni latami, zaawansowanymi w życiu, doszliśmy do ostatniego etapu, mamy sto dwadzieścia lat. Ale nie uczyniliśmy niczego dobrego i korzystnego, ani też nie mamy schronienia dla siebie. Niech mistrz Gotama pouczy nas i poinstruuje w taki sposób, że doprowadzi to do naszego dobra i szczęścia na długi czas!”

„Prawdziwie, jesteście starzy, wiekowi, obciążeni latami, zaawansowani w życiu, doszli do ostatniego etapu, mający sto dwadzieścia lat, ale nie uczyniliście niczego dobrego i korzystnego, ani też nie macie schronienia dla siebie. W rzeczy samej, ten świat płonie starością, chorobą i śmiercią. Ale chociaż świat płonie starością, chorobą i śmiercią, kiedy człowiek odchodzi, cielesna, werbalna i mentalna samo-kontrola zapewni mu schronisko, przystań, wyspę, wsparcie.

Kiedy pali się własny dom,

ocalone naczynie

jest tym, które będzie ci przydatne,

nie te, co spalone w środku.

I tak, skoro ten świat płonie,

starością i śmiercią,

powinno się ocalić przez dawanie.

Co dane, jest bezpiecznie ocalone.

Kiedy się odchodzi [z tego życia]

samo-kontrola nad ciałem, mową i umysłem,

i czyny zasługi, wykonane gdy było się żywym

prowadzą do własnego szczęścia.